ای فخر عصر، موتمن دین ، امین ملک

در دل ترا ز آتش انده مباد سوز

با سور و پا سروری و تا هست روزگار

بی سور و بی سرور مبادات هیچ روز

مجروح باد سینهٔ پر کینهٔ عدوت

از رمح سینه دوز وز شمشیر کینه توز

گه در کف تو بادهٔ گل رنگ جان فزا

گه در بر تو کودک مهر وی دل فروز

من خواستم بمجلست آمد و لیک هست

دور از تو در تنم ز مرض باقیی هنوز